لحظه ای مکث، آرزویم این است نرود لبخند از عمق وجودت هرگز.
از خدا می خواهم آنچه را شایسته توست به تو عطا کند، نه آنچه را که آرزو داری.
ما باید باور کنیم که آرزویمان همه خُرد و حقیر است.
اگر تمامی دنیا را هم از خدا طلب کنیم، در مقابل لطف و عظمت و کرم خداوند خلق و پروردگار جهان بسیار بسیار کوچک و ناچیز است.
پس چه بهتر از این که خیر و صلاح مان را از خدا بخواهیم و یقین داشته باشیم خدا ما را کفایت می کند. اگر ما به معنای واقعی کلمه انسان باشیم.
شایستگی ها، ارزش حقیقی و جایگاه خود را در جهان هستی و بارگاه الهی دریابیم و به خود باوری برسیم نشانه هایش این است که دیگر بد خواه هیچکس نیستیم.
آرزوی مرگ، نابودی، فقر، ذلت و پریشانی و از بین رفتن برای هیچ کس یا کسانی را نداریم. (نفرین نمی کنیم)
یادمان باشد که کسی با دعای من و تو (ما) به دنیا نیامده که با نفرین ما هم از دنیا برود.
پس بهتر است برای همگان از خدا طلب خیر، برکت، سلامت و عاقبت خیر کنیم.
و برای آن هایی که واقعا بد و شرور هستند از خدا بخواهیم هدایتشان کند.
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
خبرنامه وب سایت: